Co za cholerny, zatłoczony peron. Żółty pociąg nadjeżdżał od strony pól. Jak  świetliste węże wiły się szyny. Stukot kół, lśniące obręcze, pętle, zaciskające się na gardle – głowy szybują jak piłki, szare teczki – rozbiła się butelka mleka, ale dlaczego to mleko jest czerwone?!…

Przecież żadne normalne dziecko nie wypije czerwonego mleka!!!

Wagony zatrzymały się ze skowytem. Piotr pierwszy dopadł klamki – korytarz wypełnił się tupotem nóg, pytania o wolne miejsce rozbrzmiewały wszędzie wśród tej bezładnej bieganiny i szurgotów. Jakaś staruszka wsunęła siwą główkę, potem tłusta baba i facet w eleganckim garniturze z wypchaną teczką w ręku.

- Ile panu potrzeba? – spytał Piotr.

- Pięć – facet westchnął z ulgą patrząc na wolne siedzenia i zamierzał już ulokować teczkę.

- Ale te miejsca są zajęte – powstrzymał go Piotr.

- Wszystkie?! – jęknął facet.

- Jeszcze nie wiem, bo wie pan, ja zawodowo trudnię się zajmowaniem miejsc – Piotr zatrzasnął komuś drzwi przed nosem i zasunął kotary – Mogę panu odstąpić te miejsca, no, powiedzmy po… stówie na łeb…

Facet zbaraniał, przełknął głośno ślinę, przetarł okularki i spojrzał jak na kogoś, kto spadł przed chwilą z księżyca.

- Pan oszalał?

- Licz się pan ze słowami – Piotr zbliżył się do niego.

- Ja… Gdzie jest konduktor?! – facet w panice złapał za klamkę.

- Konduktor tu nic panu nie pomoże – Piotr zniżył głos – Ja w międzyczasie wprowadzę tu ludzi, nawet za darmo, niech stracę, a pan będziesz stał jak wie pan kto?… Jak ciul na weselu.

- Za całość trzy – wymamrotał facet.

Piotr zainkasował forsę i przeciskając się z trudem przez korytarz zeskoczył lekko na peron i zmieszał się z tłumem. Jakaś wyperfumowana panienka, z solidnym „przedsięwzięciem” otarła się o niego, Piotr zobaczył tuż przed sobą niezłą laskę z pupą opiętą różowymi spodniami. Przymknął oczy czując tak blisko perfumy i jej sprężysty, stukoczący chód.

- Z pani jest piękna laska – powiedział na oślep do drepczącej obok staruszki.

- Jaka laska?

- Gdzie jest moja laska? – Piotr bezradnie rozglądał się dookoła.

- Zgubił pan laskę? – staruszka zmartwiła się szczerze.

Piotr wszedł do baru i zamówił bigos. Naprzeciw jakaś wymizerowana dziewczyna jadła fasolkę po bretońsku, łyżeczką nabierała po jednej i wkładała do ust – z wyrazem nieziemskiej rozkoszy przegryzała i łykała odchylając ledwo dostrzegalnie głowę. Mogła mieć dwadzieścia, może trzydzieści lat. Ubrana w białą bluzeczkę z żabotem, ze śladami buraczków albo czerwonego wina, uśmiechała się tajemniczo poprzez szparki zapuchniętych oczu i kciukiem prawej ręki odgarniała strąkowate włosy, które opadały jej na twarz. Piotr odpijając piwa puścił do niej oko. Uśmiechnęła się wsuwając do ust ostatnią fasolkę, z namaszczeniem rozgniotła ją na podniebieniu, łyknęła oblizując wargi zadziwiająco długim, czerwono-sinym języczkiem. Lasencja made in Berza, czyli dworcówa przysunęła się bliżej.

- Czego chcesz frajerze? – głos miała lekko przepity, ale było w nim coś ciepłego, jeszcze dziewczęcego.

- Chciałbym się z tobą zaprzyjaźnić.

- Przyjaźń kosztuje.

Skierowali się ku wyjściu.

- Ile?

- Jak dla ciebie, ze dwie paczki – uśmiechnęła się pokazując ładne, zdrowe zęby.

- Dam ci trzy, masz takie ładne zęby.

Uśmiechnęła się tymi zębami i odrzuciła z twarzy zlepione kosmyki ciemnych włosów.

-  To gdzie idziemy? – spytał.

- Pierwsze forsa.

-  Ty naprawdę bierzesz mnie za frajera.

- A ty nie jesteś frajer? – roześmiała mu się w twarz.

- Wyszedłem właśnie z gara – Piotr ścisnął ją za ramię.

Strzasnęła jego rękę jak strząsa się pył z ubrania i spojrzała w oczy z takimi diabelskimi iskierkami w zwężających się źrenicach, oblizując przy tym wargi tym nieprawdopodobnie długim, czerwono-sinym języczkiem.

- Szmal będzie po – powiedział Piotr tonem handlowca.

Wsiedli do nadjeżdżającego właśnie tramwaju i kolebali się milcząco, oparci o tylną poręcz. Tramwaj zatrzymał się na jakimś skrzyżowaniu i oblubienica pociągnęła Piotra za rękaw. Zeskoczył pierwszy i podał jej rękę – zsunęła się z chichotem w jego objęcia. Przemierzyli szybkim krokiem kilka uliczek i znaleźli się w mrocznej sieni jakiejś cuchnącej rudery.

- Jak ci na imię? – spytał Piotr.

- Monika.

- A mnie Czesiek.

Stanęli pod drzwiami, Monika nerwowo przetrząsała torebkę.

- Co ja mam z tymi pieprzonymi kluczami – westchnęła z ulgą zaciskając je w dłoni jak skarb.

Skromnie urządzony pokoik wyglądał dosyć schludnie i sadząc po stosach rozłożonych gdzieniegdzie książek przypominał raczej mieszkanie studentki.

- Zrobię ci herbaty i doprowadzę się trochę do porządku – powiedziała zupełnie innym tonem nie przypominającym w niczym tamtej nachalnej dziwki.

Piotr półleżąc na kanapie popijał herbatę, z sąsiedniego pokoju dochodziło chlupotanie wody i niebawem zjawiła się Monika w różowym szlafroku, z wzorzystym ręcznikiem na głowie związanym jak turban – puściła do niego oko i usiadła obok. Szlafrok rozchylił się przez moment ukazując szczupłe uda, mignęła nawet tamta czupryna – Piotr przyglądał się z niedowierzaniem.

- Co się tak gapisz?

- Jesteś jakaś inna.

Zdjęła z głowy turban roztrzepując gęste, ciemne włosy. Jej twarz nabrała świeżego wyglądu i była, jeśli już nie ładna, to z pewnością interesująca, zeszpecona tylko tymi małymi, zapuchniętymi oczkami.

- To co, mam się rozebrać? – poprawiła szlafrok, niby mimochodem

odsłaniając jedną pierś i kawałek futerka. Zapachniało mydłem. Jej ciało wyglądało na miękkie i ciepłe – dręczyło go jak świeżo otwarta rana – wsunął tam rękę i… odepchnął ją gwałtownie, że omal nie upadła.

Usiadła na krześle i zaczęła rozczesywać włosy ogromnym perłowym grzebieniem. Piotr spojrzał na ścianę, na pełną książek półkę.  Przebiegł wzrokiem tytuły: Tatarkiewicz i kilka innych dzieł, które znał dobrze ze studiów. Wyżej leżały poukładane równo bruliony i paczki papieru maszynowego. Piotr dotknął ręką głowy, która zdawała się pękać; wirowało w nim tyle obrazów, że bał się otworzyć oczu, bo pogubił się w tym zupełnie. Coś kusiło jednak, żeby spojrzeć, ale ogarnął go paniczny strach – udał że śpi, gdy poczuł czyjąś rękę skradającą się po udzie i rozpinającą spodnie…

Długo leżał nieruchomo. Gdy otworzył oczy, pod głową miał poduszkę i przykryty był pomarańczowym kocem w żółte ciapy. Obok siedziała jakaś dziewczyna w różowym szlafroku i czytała książkę.

- Czekam na zapłatę – spojrzała na niego i otuliła go kocem po szyję.

Szlafrok rozchylił się ukazując cienie ud i futerko z wyraźnie rysującą w głębi czerwieniejąca fałdą.

- Dlaczego tak szczujesz tą brochą?! – zaskomlił zaciągając koc na głowę.

- Jesteś mi winien szmal – usłyszał jej spokojny głos.

- Ile?

- Trzy paczki.

Odrzucił koc, pospiesznie wciągnął rozwieszone na oparciu krzesła spodnie, w tylnej kieszeni namacał trzy papierki i z ulgą cisnął je na stół. Ta dziwka schowała je pomiędzy strony książki i podała mu pięćset.

- Co to? – spytał załamującym się głosem.

- Twoja reszta.

- Jaka reszta?!

- Jestem ci przecież winna.

Piotr cofnął się pod ścianę.

- Nie wiem, czy pamiętasz jak w poprzednim wcieleniu ty byłeś prostytutką, a ja frajerem – uśmiechnęła się do niego tymi błyszczącymi szparkami spod zapuchniętych powiek.

- Idź się leczyć – powiedział Piotr i zapragnął stąd wyjść natychmiast.

Patrzył na tę zjawę opiętą różowym szlafrokiem, jej piersi falowały – pochylona nad książką uśmiechała się drażniąco – odniósł dziwne wrażenie, że to tam, do niego, jakby on był w tej książce i czytała właśnie o nim, śmiała się z niego, z jego strachu, z jego zagubienia! Podbiegł i wyrwał jej z rąk to czytadło.

- Powiedz, kim jesteś, kurwo!

- A ty?

- Ja?!… – cisnął książkę i bezradnie siadł na kanapie.

Podniosła ją i zaczęła znowu czytać. Na jej ustach pojawił się ten sam drażniący uśmiech. Piotr przyglądał jej się z odrazą czując, że nie może  już nic zrobić, bo ona jest przecież, tak jak i on, zwykłą literacka fikcją i nie miałoby to jakiegokolwiek znaczenia, gdyby jego ręce zacisnęły się teraz na jej szyi.

- Ja jednak cię zabiję – powiedział do niej ze smutkiem.

- Spadaj – nie podniosła nawet głowy i się uśmiechała wciąż, ale inaczej, jej uśmiech wiądł, kończyła się książka i jego postać najwidoczniej rozpływała się, nikła.

- Czy mogę cię pocałować? – spytał.

- Proszę – podała mu usta.

Ale był już myślami gdzie indziej, tam, w tej kończącej się książce, na ostatnich stronach. Chłodne usta miały smak zakrzepłej krwi… Dotknął jej ręki i przejął go lodowaty dreszcz…

Zatrzymał się na jakimś skwerku i usiadł na ławce. Z trudem łapał oddech, bolały go płuca. Machinalnie włożył rękę do kieszeni i wyjął zmiętoloną pięćsetkę – spojrzał pod słońce. Prawdziwa. Można kupić za nią pół litra i zostałoby jeszcze na kilka piw.

- Witaj orle!

Obok siedział Jacek i przyglądał mu się z wydętymi wargami i nienaturalnie przekrzywioną głową… Ręka, którą potrząsał, była ciepła, normalna ręka Jacka, kumpla ze studiów, którego nie widział, jak to się mówi, kopę lat.

- Coś cieniutko z tobą – Jacek przyglądał mu się z oddalenia.

- Nie twoja broszka.

- Wiesz, że Ola jest w szpitalu?

- Ola?! – Piotr drgnął jak ukłuty w bolesne, dawno zapomniane miejsce.

- Jest w Kobierzynie, po ostatniej skrobance… Wiesz,  jak wtedy odleciałeś do tych ciepłych krajów…

Piotr patrzył w ziemię.

- Mogę ci w czymś pomóc? – Jacek podniósł się z ławki.

- Idź swoją drogą – wycedził przez zęby Piotr.

Wstał i odwracając się od niego ruszył w stronę centrum. Po drodze wstąpił do pierwszego lepszego fryzjera i zobaczył w lustrze jakąś obca zarośniętą mordę, z pasemkiem jasnej blizny po jakiejś bójce, jeszcze z czasów szkolnych.

- Niech pan zrobi ze mnie człowieka – powiedział do pulchnego faceta w

białym kitlu, który ostrzył właśnie brzytwę i świstał przez zęby jakąś piosenkę Beatlesów, chyba „walc” i kołysał się z przymkniętymi oczami, jakby sam był w tej chwili Johnem – naprzeciw wielbiącego tłumu.

Piotr zamknął oczy. Pacnięcia chłodnego pędzla sprawiły mu ulgę. Brzytwa pracowała z chrzęstem, a wprawne palce Johna poprawiały mu głowę pociągając za nos, to podnosząc podbródek, jakby był wystawioną na licytację kukłą, albo żywym trupem.